Sjekel Stare off

Afgelopen zondag hadden we de laatste bijeenkomst voordat het vrijdag dus echt EINDELIJK zo ver is. Dankzij al die bijeenkomsten weten we al veel over de activiteiten die we gaan doen en de plaatsen die we gaan bezoeken. Omdat ik nog een beetje voor een verassing wil staan, heb ik zoveel mogelijk met een half oor geluisterd. De meest belangrijke dingen heb ik gelukkig wel opgevangen:

Het is daar nu zo'n 30 graden gemiddeld, op twee accommodaties is er een zwembad, bij een accommodatie is een heel groot ondergronds winkelcentrum en je moet steeds op tijd bij de bus zijn. Dat laatste werd zo'n 6 keer herhaald. Ik voelde me erg aangesproken dus deze laatste info zal ik zeker proberen te onthouden. Bij voorbaat sorry als het mislukt.

Door de bijeenkomsten heb ik wel gemerkt dat ze in Israël behoorlijk streng zijn. De koffers mogen tijdens de reis niet op slot, anders worden deze open gebroken. We moeten bij de douane een aantal vragen beantwoorden en hierop, volgens onze reisleiders, rustig reageren. Wanneer ons wordt gevraagd of we naar Bethlehem gaan, moeten we zonder twijfel met 'nee' antwoorden. Ik moet oppassen dat ik geen Israëlische stempel in mijn paspoort krijg anders kan ik met dit paspoort niet naar een aantal andere landen in Azië reizen. Weer moet ik voorzichtig zijn met de garderobe die ik meeneem aangezien schouders, benen en (de meest sexy lichaamsdelen) 'knieën' bedekt moeten zijn.

Deze reis wordt kledingsgewijs sowieso niet de meest sexy reis. Bij de dode zee moet ik waterschoenen aan die niet alleen de lelijkste blauwe kleur ooit hebben, maar ook nog eens vloeken bij mijn bikini.

Ik ga proberen me aan alle regels houden. Ik wil niet alleen graag legaal door het land reizen, maar nog veel belangrijker, ik wil me ook niet meteen als jongste en zo ook als de rebel van de groep opstellen.

Ik ga toch wel een klein beetje rebelleren. Ze zijn in Israël namelijk ook streng met foto's maken. Je mag op een aantal plaatsen geen foto's maken, wat ik duidelijk wel ga proberen.

Verder zal het rebelleren in kleine maten blijven. Ten slotte is er niet voor niks op de startbijeenkomst door de Israëlische reisleider in geuren en kleuren verteld wat er gebeurd mocht er een aanslag of oorlog uitbreken in Israël tijdens ons bezoek daar. Dit zorgt bij mij niet voor grote bezorgdheid (en Oma heeft al helemaal nergens angst voor), maar ik neem mijn veiligheid in dat land daar wel serieus.

De reisleider heeft dankzij die bijeenkomst zeker voor een extra spannende ondertoon van de reis gezorgd. Niet dat mijn vliegangst daar niet al uitgebreid mee bezig is.

Tot nu toe hebben de voorbereidingen me alleen nog maar meer zin in de reis gegeven. De bijeenkomsten bijwonen en het maken van de blog zorgen voor de voorpret en dan heb ik het nog niet eens over de Whatsappgroep die is aangemaakt met grotendeels senioren. Het inpakken gaat me wat minder goed af. Zoals de foto hieronder misschien al verklapt het gaat erg langzaam. Dit ligt nu al sinds maandag in stapeltjes op mijn slaapkamervloer. Het inpakken gaat ook niet bepaald sneller wanneer je afgeleid wordt door het chagrijnige gezicht van de man op de Sjekel (Israëlisch geld).