Golgota

Het is sabbat en dat betekend een ochtend met lauwe koffie, een lift die overal stopt en geen kip op straat. 

Vanochtend reden we door de uitgestorven stad langs vier plekken, die verschillende geloven hebben uitgeroepen tot de plek waar Jezus naar de hemel is gegaan. Jezus is duidelijk niet vier keer op en neer naar de hemel gegaan, dus ik denk dat ze daar nog niet helemaal uit zijn. We komen ook langs de vier plekken waar de meeste zakkenrollers actief zijn. 

We zijn gaan lopen door Jeruzalem. Onze route begon op een weg zo schuin als de zwarte piste in Oostenrijk. We hebben het Joodse volk gezien, het Arabische maar voor het grootste gedeelte het toeristische volk.  We zijn erachter gekomen wat een liefde de mensen in het verkeer naar elkaar hebben. Laten we zeggen dat we onze Hebreeuwse vocabulaire hebben uitgebreid met wat mooie vulgaire woorden. Op een van de foto’s zien jullie twee auto’s met de neuzen naar elkaar. Wij waren getuigden van een zeer intense stare-off tussen twee bestuurders. Ze konden niet langs of over elkaar, dus wie ging er op deze zwarte piste minstens 500 meter in zijn achteruit? 

‘Verzameld u zich aan de LINKERKANT, ALSTUBLIEFT, dames en heren’. We zullen het einde van dit duel niet meer meemaken. We kwamen met de groep in het hofje van Getsemane. De foto’s geven goed weer hoe het daar was. Midden in het hofje hing een oase van rust. Je zag een nonnetje wat olijven plukken en wat vogeltjes op de takken. Rondom het hofje liepen zo’n honderden toeristen foto’s te maken van datzelfde nonnetje en diezelfde vogels. Op de achtergrond hoor je het aanhoudende getoeter van de zwarte piste. De oase van rust bleek van korte duur. 

Ik kreeg me zin. We gingen langs de klaagmuur en zijn door de Arabische buurt gelopen wat ik gisteren zo graag had willen verkennen. De beveiliging was iets minder streng vandaag, dat is wel te zien op de foto’s. Ze nemen het niet werken op sabbat wel erg letterlijk. Onze weg door de straten ging volgens door tot een pizzatent. 

We liepen verder door de oude stad over de ‘La vidadelorosa’. Als echte pelgrims uit de 21e eeuw moesten we natuurlijk de lijdensweg van Jezus bewandelen. De route mag je tegenwoordig wel met een korreltje zout nemen, aangezien de route in de afgelopen jaren alleen al een aantal keer opengebroken is voor het aanleggen van glasvezel en betere riolering. Moet je nagaan wat er allemaal veranderd en verplaatst kan zijn in 2000 jaar. Maar we liepen in de buurt en dichterbij gingen we niet komen. 

We gingen door de kerker waar Jezus vastgehouden was voordat hij zijn lijdensweg op moest. In deze kerker zijn spelletjes en inkervingen gevonden van bewakers die gokspelletjes deden om de tijd maar te doden en om de gevangen extra te bespotten. 

We liepen verder door de straten van Jeruzalem. We kwamen af en toe een groepje mensen met dezelfde kleding tegen die een religieus soort wandeling aan het maken waren. Dit doen ze vaak zingend of kruisdragend. Ik krijg van deze mensen niet het idee dat ze vrije blije christenen zijn, maar eerder een chagrijnige sekte. Ik zal het vast verschrikkelijk verkeerd hebben, maar ik weet er ook niet zoveel van. 

Daarna gingen we langs een prachtige kerk met een mooie tuin eromheen. In de kerk hebben we gezongen want de akoestiek moest goed benut worden. 

Vervolgens zijn we begonnen aan de Israëlische marathon door Jeruzalem. Jakkov ging aan de leiding met daarachter de kopgroep bestaand uit Sheila en Emilio en Margreet en Roel. Door de straatjes, langs de winkels die bij oma en mij voor iets van vertraging zorgde, door de poortjes en langs de heilige grafkerk. Bij de finnish werd het nog heel spannend. Wie zou er laatste binnenkomen, waren het Els met aan haar arm Tante Gees, of was het Harry met aan zijn arm Rita. Het maakte niet uit, want iedereen mocht vanwege de deelname koffiedrinken. 

Het was nu officieel, Rita werd bekroond als het verloren schaap van de groep en kreeg zoals zij het zelf noemt: ‘Een bescherm engel’. Nou ken ik persoonlijk geen betere engel in deze groep dan Harry, de taak is hem op het lijf geschreven. Nou moet ik zeggen dat de jongens achter de balie van de koffietent ook verdacht veel op engelen leken, toen oma een hele goede cappuccino en ik een hele goede chai latte voorgeschoteld kregen. 

Na wat gezeur bij de deur was de graftuin onze laatste bushalte. Er was voor ons geen gids meer te verkrijgen, maar gelukkig was daar Jan Barendse. Voor Jezus was dit zijn laatste rit op aarde en ironisch genoeg was dit tegenwoordig echt de laatste halte van het busstation wat hier nu ook lag. Hier staat, wat ze denken, het graf van Jezus, waaruit hij na drie dagen weer is opgestaan. Rondom het graf is een mooie tuin waarin het avondmaal door groepen wordt gevierd. Vanuit de tuin kan je over de plek kijken waarvan ze denken dat het Golgota is (tegenwoordig het busstation), de plek waar Jezus aan het kruis gehangen heeft. Zoals je zou verwachten en zoals ik dacht hoorde dit een berg te zijn, maar het was juist een lagere plek. Golgota betekend ‘schedel’. De ligging van de plek was in deze buurt geschat dankzij informatie uit de bijbel. Toen de schedelvormige berg gevonden was, gingen ze er helemaal van uit, dit moest de plek zijn. Ik stelde mij het kruis van Jezus heel hoog voor, maar dat is ook onjuist. Het is niet logisch, want de mensen moesten de kans krijgen om de veroordeelden te kunnen bespugen, dus ook dat zou anders zijn geweest. 

We kregen een erg onsmakelijke uitleg van het fysieke lijden van Jezus waarin werd verteld hoe de spijkers in zijn polsen vast zaten. Ik zal het jullie besparen, maar lekker was het niet. Ik kreeg bij de gedachten al meteen last van mijn nerves medianus.

Boven de schedel hadden de Arabieren een tekst in het Arabisch geschreven: ‘God heeft geen zoon’. Dit is op deze plek als een bespotting neergezet. Elsje heeft wel gelijk: ze doen wel aardig veel moeite voor iets waar ze niet in geloven. Eerder vandaag liepen we al langs de dicht gemetselde poorten. Dit hadden de Arabieren gedaan onder het mom van: ‘dan kan de Messias er niet in’. 

We hebben in deze tuin het avondmaal gevierd. Het was vooral bijzonder, omdat er dicht bij ons 4 andere groepen hetzelfde aan het doen waren. Verschillende groepen met verschillende talen, maar verbonden door hetzelfde geloof. Toch wel bijzonder om mee te maken. 

Vanavond hebben we de verhalen van Judith, Wim en Petra gehoord. Zij kwamen in onze gemeente maar hadden hun roeping in Israël gevonden. Het lijkt mij persoonlijk nogal vervelend alles in Nederland achter te moeten laten en je volledig in te zetten voor God in een ander land. Ik hoop voor nu maar dat mijn roeping wat dichterbij Amersfoort ligt, anders is het ook zo een eind op de scooter.