Laatste dag, laatste post.
Op dit moment schrijf ik vanuit mijn eigen huis. De drukte van het terugreizen zorgde voor wat vertraging met de laatste post. Ik weet dat de meeste van jullie vol verwachting, zenuwen en extreme nieuwsgierigheid zitten te wachten op het laatste bericht van deze post. Hier is die dan:
Onze laatste dag in Jeruzalem was Maandag:
De dag begon al vroeg. Ik had het gevoel dat Jakkov alle dingen die we nog niet hadden gezien nog even in deze ochtend wilde proppen. Om 1 uur moesten we al op het vliegveld staan, dus hij wilde er nog alles uit halen.
We begonnen op een heel indrukwekkende plek. Jad Wasjem, het museum in Jeruzalem volledig toegewijd aan de Holocaust. In het museum mocht je geen foto's maken, rondom het museum wel. Dit keer ging ik maar niet rebelleren uit een beetje respect. We liepen door een boomgaard met bordjes langs de bomen. Elke geplante boom was opgedragen aan een persoon of instantie die zichzelf had ingezet om Joodse levens te redden. Gelukkig stonden er een aantal Nederlandse bordjes, maar over onze geschiedenis uit die periode hoeven we echt niet trots te zijn. Sterker nog, we deden het volgens de statistieken als een van de slechtste landen. Omdat wij als georganiseerde Nederlanders van alles hadden gedocumenteerd, konden de Nazi's en hun handlangers binnen de kortste keren via het register elke Jood in Nederland opsporen. Met adressen en al stonden zij geregistreerd, ze maakten geen schijn van kans. Om een lang verhaal kort te maken. Dit museum was erg indrukwekkend. Dit onderwerp zorgt ook altijd voor een soort stille sfeer in een groep, ook dit was bij ons erg te merken. Een klein lichtpuntje, waar ik nog nooit van gehoord had, was de leider van Noorwegen. Ten eerste wilde hij niet zijn Joden uitleveren, want: 'Hij had geen Joden, hij had alleen Noren in zijn land'. Toen hij er vervolgens achter kwam dat hij de overname niet tegen kon houden, heeft hij alle Joden met bootjes naar het neutrale Zweden gebracht. Op deze manier konden bijna alle Joden vanuit Noorwegen overleven.
Het meest indrukwekkende was het kindermonument. Er waren 1,6 miljoen kinderen in de Holocaust vermoord. Het monument was een donkere kamer met in het midden 5 kaarsjes, maar dankzij de velen spiegels eromheen leken het wel miljoenen kaarsjes. We werden er stil van, nouja, niet helemaal stil, want niemand kon wat zien. Ik was al snel uit hogere sferen toen ik allemaal mensen richting de leuning probeerde te leiden, want niemand zag een hand voor ogen. Nou moet ik eerlijk zijn, ik ben ook twee keer tegen een spiegel aangelopen.
Jakkov had pech, er werd wat geschrapt, want koffie was nodig.
Onze laatste stop in Jeruzalem heb ik beleefd bij de klaagmuur waar verschillende bar mitswa's werden gehouden. De vrouwen waren prachtig gekleed snoep over de scheiding van de muur aan het gooien. De mannen waren aan het dansen, zingen en rare rituelen aan het uitvoeren waar ik niks van snapte. Ik had te weinig tijd om uit te zoeken wat het zou kunnen betekenen en eigenlijk was ik ook meer aan het proberen wat vliegend snoep te vangen. Oma moest in de bus heel nodig plassen, dus die heeft de laatste stop op de wc doorgebracht. De wc bleek een heel eind ver weg te zijn Aan de positieve kant, als u ooit bij de klaagmuur staat en de weg naar de wc nodig hebt, u kan mijn oma appen. Gelukkig zagen we nog een deel van de festiviteiten onderweg naar de bus. Hieronder is daarvan een filmpje
1 uur op het vliegveld, dat was niet helemaal gelukt. 2 uur op het vliegveld. Ik stond met een hoeveelheid koffers te sjouwen, daar zeg je 'u' tegen. Ik had expres mijn rugzak meegenomen, zodat ik 'weinig hoefde te tillen'. Ja, wat was dat mooi geweest. Het lopen schoot ook niet echt op, niet alleen omdat het ontzettend zwaar was, maar ook omdat Connie steeds weer iets nieuws uit haar koffer wilde hebben. Connie, ik doe het met alle liefde voor je hoor. Ik was even blij omdat ik uit de mega lange rij werd gehaald om naar een speciaal gedeelte voor slecht lopende mensen te gaan. Ik, als pakezel, mocht natuurlijk mee. Helaas werd ik na het brengen van de koffers weer gewoon weggestuurd.
Er kwam een 'random keuze' voor een ondervragen. Ra, ra, wie was dat, deze meid. Weer een aantal vragen gesteld en gelukkig mochten we als groep door naar de volgende ronde. Ondertussen was het nu een stuk later. Oma en ik hadden nog een kwartier om door de douane te komen. Okay, dat kwam ook omdat we perse voor broodjes en koffie wilde stoppen. Half etend stonden we in de rij voor de douane toen we werden tegengehouden. Onze paspoorten werden ingenomen en er moest een manager komen. Stonden we daar, wat wel een eeuwigheid leek. Samen met nog twee Surinaamse dames die ook moesten wachten, dachten wij dat wij onze vlucht zouden missen. Bleken onze stickers verwisseld te zijn. Er is inderdaad 5 man aan personeel voor nodig om 4 stickers om te wisselen, bedankt vliegtuigpersoneel, dat was super handig. Oma en ik hebben gerend. Harry stond al op ons te wachten, met nog een aantal anderen waren we maar net op tijd.
Toen we eenmaal allemaal zaten, dacht Rita nog dat het een goed idee was om Harry even te halen die volgens haar nog buiten het vliegtuig zat. Ik denk dat de gehele groep haar met geweld had tegengehouden als dat nodig was, maar gelukkig bleef ze zitten.
Het was eindelijk tijd wat slaap in te halen dat ik door al Oma's gesnurk heb gemist (grapje Oma). We gingen de lucht in en ik was verrassend rustig voor iemand met vliegangst. Ik bedacht me, er zitten nu zoveel Christelijke mensen in dit toestel, er is vast wel iemand bij die zijn taak op aarde nog niet heeft volbracht.
Ik wil graag de onderstaande mensen bedanken voor deze fantastische ervaring. Hier ziet u ze op een rijtje van boven naar beneden, van links naar rechts: Kees, Emilio, Eduard, Cassedy, Daniëlle, Ruud, Harry, Wim, Jos, Pam, Thijs, Co, Hermione, Bob, Rita, Dini, Els, Bertina, Willie, Roel, Margreet, Paulien, Elsje, Jan B, Andreas, Hanneke, Cheila, Loeke, Tante Gees, Anita, Travis, Connie, Pièrre, Ani, Ali, Ad, Mies, Jennifer, Jakkov, Wilma en in het bijzonder Oma (5e van Links).
Het is een hele ervaring geweest. Veel mensen hebben dingen gedaan, afstanden gelopen of mensen ontmoet die we voor deze reis nooit voor ogen hadden. We hebben mooie dingen gezien, dingen geleerd en af en toe moeten afzien.
Wat we zeker niet ga missen:
- Het vroege opstaan.
- De gore wortels
- Hummus
- Lange kledij in 30 graden
- Het vliegen
- Oma's gesnurk (grapje toch)
Wat we zeker wel ga missen:
- Zijn in een prachtig land
- De zon
- De zee
- De woestijn
- De kamelen
- De drukke marktjes
- De heerlijke Chai latte, die mensen kunnen echt goede Chai maken.
- Het constant leren over Jezus
- Met Oma op pad
- De fantastische groep mensen op onderstaande foto's .
Oma en ik willen ook graag jullie, als lezers bedanken. Het is ons een eer geweest jullie mee te mogen nemen op onze reis. Ik weet dat een hoop mensen hebben meegelezen, ik ben al veel benaderd en heb kunnen zien dat ik gemiddeld 350 mensen geen reisverslag meer hoef te vertellen. Hilarisch is ook wanneer ik door vrienden wordt benaderd die me vragen stellen over Harry of Jakkov.
Ik nodig jullie uit voor het volgende reisverslag. Jullie horen van ons.
Dikke knuffel Room en Oom
Onze laatste dag in Jeruzalem was Maandag:
De dag begon al vroeg. Ik had het gevoel dat Jakkov alle dingen die we nog niet hadden gezien nog even in deze ochtend wilde proppen. Om 1 uur moesten we al op het vliegveld staan, dus hij wilde er nog alles uit halen.
We begonnen op een heel indrukwekkende plek. Jad Wasjem, het museum in Jeruzalem volledig toegewijd aan de Holocaust. In het museum mocht je geen foto's maken, rondom het museum wel. Dit keer ging ik maar niet rebelleren uit een beetje respect. We liepen door een boomgaard met bordjes langs de bomen. Elke geplante boom was opgedragen aan een persoon of instantie die zichzelf had ingezet om Joodse levens te redden. Gelukkig stonden er een aantal Nederlandse bordjes, maar over onze geschiedenis uit die periode hoeven we echt niet trots te zijn. Sterker nog, we deden het volgens de statistieken als een van de slechtste landen. Omdat wij als georganiseerde Nederlanders van alles hadden gedocumenteerd, konden de Nazi's en hun handlangers binnen de kortste keren via het register elke Jood in Nederland opsporen. Met adressen en al stonden zij geregistreerd, ze maakten geen schijn van kans. Om een lang verhaal kort te maken. Dit museum was erg indrukwekkend. Dit onderwerp zorgt ook altijd voor een soort stille sfeer in een groep, ook dit was bij ons erg te merken. Een klein lichtpuntje, waar ik nog nooit van gehoord had, was de leider van Noorwegen. Ten eerste wilde hij niet zijn Joden uitleveren, want: 'Hij had geen Joden, hij had alleen Noren in zijn land'. Toen hij er vervolgens achter kwam dat hij de overname niet tegen kon houden, heeft hij alle Joden met bootjes naar het neutrale Zweden gebracht. Op deze manier konden bijna alle Joden vanuit Noorwegen overleven.
Het meest indrukwekkende was het kindermonument. Er waren 1,6 miljoen kinderen in de Holocaust vermoord. Het monument was een donkere kamer met in het midden 5 kaarsjes, maar dankzij de velen spiegels eromheen leken het wel miljoenen kaarsjes. We werden er stil van, nouja, niet helemaal stil, want niemand kon wat zien. Ik was al snel uit hogere sferen toen ik allemaal mensen richting de leuning probeerde te leiden, want niemand zag een hand voor ogen. Nou moet ik eerlijk zijn, ik ben ook twee keer tegen een spiegel aangelopen.
Jakkov had pech, er werd wat geschrapt, want koffie was nodig.
Onze laatste stop in Jeruzalem heb ik beleefd bij de klaagmuur waar verschillende bar mitswa's werden gehouden. De vrouwen waren prachtig gekleed snoep over de scheiding van de muur aan het gooien. De mannen waren aan het dansen, zingen en rare rituelen aan het uitvoeren waar ik niks van snapte. Ik had te weinig tijd om uit te zoeken wat het zou kunnen betekenen en eigenlijk was ik ook meer aan het proberen wat vliegend snoep te vangen. Oma moest in de bus heel nodig plassen, dus die heeft de laatste stop op de wc doorgebracht. De wc bleek een heel eind ver weg te zijn Aan de positieve kant, als u ooit bij de klaagmuur staat en de weg naar de wc nodig hebt, u kan mijn oma appen. Gelukkig zagen we nog een deel van de festiviteiten onderweg naar de bus. Hieronder is daarvan een filmpje
1 uur op het vliegveld, dat was niet helemaal gelukt. 2 uur op het vliegveld. Ik stond met een hoeveelheid koffers te sjouwen, daar zeg je 'u' tegen. Ik had expres mijn rugzak meegenomen, zodat ik 'weinig hoefde te tillen'. Ja, wat was dat mooi geweest. Het lopen schoot ook niet echt op, niet alleen omdat het ontzettend zwaar was, maar ook omdat Connie steeds weer iets nieuws uit haar koffer wilde hebben. Connie, ik doe het met alle liefde voor je hoor. Ik was even blij omdat ik uit de mega lange rij werd gehaald om naar een speciaal gedeelte voor slecht lopende mensen te gaan. Ik, als pakezel, mocht natuurlijk mee. Helaas werd ik na het brengen van de koffers weer gewoon weggestuurd.
Er kwam een 'random keuze' voor een ondervragen. Ra, ra, wie was dat, deze meid. Weer een aantal vragen gesteld en gelukkig mochten we als groep door naar de volgende ronde. Ondertussen was het nu een stuk later. Oma en ik hadden nog een kwartier om door de douane te komen. Okay, dat kwam ook omdat we perse voor broodjes en koffie wilde stoppen. Half etend stonden we in de rij voor de douane toen we werden tegengehouden. Onze paspoorten werden ingenomen en er moest een manager komen. Stonden we daar, wat wel een eeuwigheid leek. Samen met nog twee Surinaamse dames die ook moesten wachten, dachten wij dat wij onze vlucht zouden missen. Bleken onze stickers verwisseld te zijn. Er is inderdaad 5 man aan personeel voor nodig om 4 stickers om te wisselen, bedankt vliegtuigpersoneel, dat was super handig. Oma en ik hebben gerend. Harry stond al op ons te wachten, met nog een aantal anderen waren we maar net op tijd.
Toen we eenmaal allemaal zaten, dacht Rita nog dat het een goed idee was om Harry even te halen die volgens haar nog buiten het vliegtuig zat. Ik denk dat de gehele groep haar met geweld had tegengehouden als dat nodig was, maar gelukkig bleef ze zitten.
Het was eindelijk tijd wat slaap in te halen dat ik door al Oma's gesnurk heb gemist (grapje Oma). We gingen de lucht in en ik was verrassend rustig voor iemand met vliegangst. Ik bedacht me, er zitten nu zoveel Christelijke mensen in dit toestel, er is vast wel iemand bij die zijn taak op aarde nog niet heeft volbracht.
Ik wil graag de onderstaande mensen bedanken voor deze fantastische ervaring. Hier ziet u ze op een rijtje van boven naar beneden, van links naar rechts: Kees, Emilio, Eduard, Cassedy, Daniëlle, Ruud, Harry, Wim, Jos, Pam, Thijs, Co, Hermione, Bob, Rita, Dini, Els, Bertina, Willie, Roel, Margreet, Paulien, Elsje, Jan B, Andreas, Hanneke, Cheila, Loeke, Tante Gees, Anita, Travis, Connie, Pièrre, Ani, Ali, Ad, Mies, Jennifer, Jakkov, Wilma en in het bijzonder Oma (5e van Links).
Het is een hele ervaring geweest. Veel mensen hebben dingen gedaan, afstanden gelopen of mensen ontmoet die we voor deze reis nooit voor ogen hadden. We hebben mooie dingen gezien, dingen geleerd en af en toe moeten afzien.
Wat we zeker niet ga missen:
- Het vroege opstaan.
- De gore wortels
- Hummus
- Lange kledij in 30 graden
- Het vliegen
- Oma's gesnurk (grapje toch)
Wat we zeker wel ga missen:
- Zijn in een prachtig land
- De zon
- De zee
- De woestijn
- De kamelen
- De drukke marktjes
- De heerlijke Chai latte, die mensen kunnen echt goede Chai maken.
- Het constant leren over Jezus
- Met Oma op pad
- De fantastische groep mensen op onderstaande foto's .
Oma en ik willen ook graag jullie, als lezers bedanken. Het is ons een eer geweest jullie mee te mogen nemen op onze reis. Ik weet dat een hoop mensen hebben meegelezen, ik ben al veel benaderd en heb kunnen zien dat ik gemiddeld 350 mensen geen reisverslag meer hoef te vertellen. Hilarisch is ook wanneer ik door vrienden wordt benaderd die me vragen stellen over Harry of Jakkov.
Ik nodig jullie uit voor het volgende reisverslag. Jullie horen van ons.
Dikke knuffel Room en Oom
Reacties
Een reactie posten