Tel Aviv

De dag van de leraar. Ik vier deze in style.
Deze post wordt namelijk geschreven vanuit het Seanet hotel in Tel aviv. Een vlucht van maar 4 uur! Dat is natuurlijk niks na mijn vorige reis van ongeveer 24 uur. Ik had de lengte van de reis zeker niet moeten onderschatten. Wanneer je met zo’n grote groep bent gaat alles wat trager. Ik had me natuurlijk wel ingesteld op een pelgrimage met 38 man waarvan de helft slecht ter been is, dus ik had zeker niet verwacht dat we met 4 uur en een beetje, zonder enig oponthoud in Tel aviv zouden staan, maar het wonderbaarlijke geduld dat wij vandaag hebben moeten geven was zeker een uitdaging.
Oma en ik begonnen onze reis vanochtend om kwart voor 8 toen we nog net optijd in onze bus naar Schiphol zaten. Na de 3e halte kwamen we al gauw een stel medereizigers tegen (Co en Ali). Hoe dichter we bij de afgesproken verzamelplek kwamen, hoe meer medereizigers we tegenkwamen. Wat ik vooral hilarisch vond was: Dat toen we bijna bij de verzamelplek waren, stonden we ongeveer om de 10 seconde uitbundig te zwaaien naar medereizigers die we tegenkwamen, alsof we ze al jaren niet hadden gezien. De meeste zag ik afgelopen zondag nog, dus ik deed aan dit gezwaai even niet mee zo vroeg op de ochtend.
Met onze groep stonden we dan in een mega lange rij uitbundig vrolijk te zwaaien naar elkaar terwijl we extreem streng in de gaten werden gehouden door de extra beveiligde marechaussee. Nou heb ik persoonlijk helemaal niks tegen mannen in pak, maar die wapens en de sfeer van de achterste, meest beveiligde gate waren toch iets wat intimiderend.
‘Komt u maar mee naar dit loketje mevrouw’. En daar stonden oma en ik dan. Als een van de eerste mochten we uit de rij en zoals ons was gezegd moesten we de volgende vragen rustig beantwoorden.
- Hoe kennen jullie elkaar?
Die vraag was makkelijk.
- Waar gaan jullie heen?
Deze vraag werd al iets moeilijker, misschien had ik toch iets beter op moeten letten bij de bijeenkomsten. Het antwoord ‘Israël’ was namelijk niet voldoende.
- Hoelang blijven jullie?
- Wie organiseert deze reis?
‘Reli reizen?’
- Wie heeft jou geïnformeerd over deze reis?
‘Harry?’
- Wie is Harry?
‘Uhm... die man daar?’
Opeens werd Harry het onderwerp van ondervraging. Wat ik apart vond. Het voelde een beetje alsof ze erop doelde dat Harry ons allemaal had gekidnapt. Met deze groep eerder geseniornapt?
- Hoelang ken je Harry?
‘ 3 jaar? 4 jaar? 5?’
Ik had niet het gevoel dat onze antwoorden Harry veel goed aan het doen waren dus ik lachte er maar een beetje lief bij.
- Hoelang zit je al in de gemeente?
‘Mijn hele leven’.
En toen kwam EINDELIJK de vraag waar we ons wel op hadden voorbereid:
- Gaan jullie langs Bethlehem? Ik kon vol zelfvertrouwen met ‘nee’ beantwoorden.
Met het zweet in mijn bilnaad mochten we doorlopen. Zelfs Harry mocht mee. Bij de douane kregen we weer gezeur want oma zat vast in die elektrische poortjes, werd eruitgehaald door een assistent en werd door een bewapende man verteld dat ze ‘bekend was’. Oma herkende de man niet en weer waren we gered met wat lief gelach. Of het waren onze magische glimlachen of het waren verrekte aardige mensen, want niemand was chagrijnig en zelfs al stond ik 10 minuten aan te klooien met mijn rugtas vooraan in de rij van de ‘special luggage’ bleef iedereen vriendelijk.
Aangezien wij als een van de eerst langs de ondervraging en de douane waren gegaan, had ik oma geparkeerd in een restaurant en zijn we koffie gaan drinken. Daarna hebben we nog even op z’n Hollands geshopt, vooral door te kijken en niks te kopen. De diamanten oorbellen van Gassan spraken ons wel aan. Maar zoals oma zei, en hier heeft ze zeker een punt, ‘als je een vrijer krijgt, moet hij je hier maar mee naartoe nemen’. Dus daar wachten we dan maar op.
Meteen werd ik in de slang naar het vliegtuig al aangesproken over het maken van foto’s. Ik moest de gemaakte foto onmiddellijk verwijderen, maar zoals Els ook al doorhad, dat ging ik niet doen. Nog niet aangekomen in Israël en nu al illegaal bezig.
Na een stoelendans in het vliegtuig, wat gekibbel en gevecht om een stoel bij het raam, zaten we dan eindelijk allemaal goed. Ik scheet FIGUURLIJK in mijn broek van angst, maar dat is altijd nog beter dan een man voor ons die LETTERLIJK in zijn broek pieste. Ik had dit achterwegen kunnen laten, maar ik wil jullie als lezers toch wel die echte belevenis van onze reis meegeven.
Ik heb me tijdens de vlucht wel weer blij gevoeld over het adembenemende zicht uit het raampje. Het vechten voor die plek was het zeker waard. Ik vraag me wel eens af of piloten het ooit zat worden. In het vliegtuig heb ik me ook kapot gelachen om een aantal medereizigers die de humus bij het broodje voor pudding aanzagen en dit met grote happen aan het uitlepelen waren.
Aangekomen en wel, maar de ultieme test van geduld gaat maar door. We moesten wachten tot we uit het vliegtuig mochten en daarna op onze koffers. Tenslotte moest iedereen nog geld omwisselen.
De busrit duurde gelukkig niet zo lang, want we kregen wat mededelingen over de veiligheid in het land. Jakkov (de Israëlische reisleider) vertelde over de spanningen in het noorden en over ons geluk. We mochten blij zijn dat Duitsland, België en Luxemburg zo aardig waren ons niet steeds te bedreigen met bombardementen. Niet alles was volgens hem ‘koosjer’, maar hij had zijn eigen verjaardag laatst wel gevierd door een tochtje te maken rondom de Gazastrook. Op dit moment is alles dus redelijk rustig. Sterker nog, een groot probleem in Israël is de snelheid van de elektrische fiets. Het blijkt hier zo’n groot probleem te zijn dat het dodenaantal elk jaar stijgt. Het zal ons toch niet gebeuren dat we de dreiging van de bombardementen fluitend doorlopen, maar dan toch nog aangereden worden door een te snelle elektrische fiets. Laten we het niet hopen, maar ik persoonlijk kijk wel even twee keer voordat ik oversteek.
Uiteindelijk was het de tocht waard. ‘Group Pastor Harry Zijlstra’ zit nu allemaal met de buikjes vol op een kamer in een hotel in tel aviv. We hebben vanavond nog voor de jarige jet van de groep gezongen (Mies) en ik heb nu al een hoop over de joodse cultuur geleerd.
1. Bij elke deur van een hotelkamer hangt een stukje Thorah die de joden kussen voordat zij naar binnen gaan.
2. De lift stopt op de sabbat bij elke verdieping, zodat de joden niet op de knop hoeven te drukken (want dat is werken en dat mag niet op sabbat).
3. Als je, je hotelpas in je broekrand stopt omdat je geen broek met zakken aan hebt, dan raak je hem kwijt.
Maar wat ik vooral geleerd heb vandaag, geduld is een schone zaak. Zelfs zo schoon, je kan er van de vloer eten.