Migdal

Voor een Christelijke reis begon het ontbijt toch wel echt op een on-Christelijkuur. Ik heb mijn ochtendhumeur gelukkig toch wel flink kunnen inhouden. Tenminste, ik heb er niemand over gehoord 

Mijn humeur was al snel opgeklaard nadat we onze rolluiken omhoog deden en vanuit ons bed over het meer van Gallilea keken.

We begonnen met een wandeling over het ‘Jezus-pad’. Dit was een route door een steenachtig landschap waar Jezus 2000 jaar geleden gelopen heeft.

(PAS OP! Nu komt een Christelijk grapje) We zijn in het landschap meer dan zeven redelijk magere koeien tegengekomen, dus de mensen met een gelovige achtergrond, weten wat dit betekend. Ik raad aan om de appie leeg te plunderen.

We kregen aan het begin van het ‘Jezus-pad’ weer flink een hoop van informatie voor onze kiezen. Ik heb vooral opgevangen dat aan de boom, waar wij onder zaten, kleine droge appeltjes hingen die 2000 jaar geleden als een soort van Viagra diende. Van diezelfde boom was de doornenkrans van Jezus gemaakt. 

Ik doe echt me best erbij te blijven, maar het valt mij op dat als ik de informatie moet samenvatten ik toch altijd de smerige dingen onthoud. 

Het hele ‘Jezus-pad’ loopt een berg (echt een flink hoge berg) op, waarlangs synagoges waren. Jezus was hier geweest en de meeste toeristen lopen dan ook het hele pad omhoog. Jan Barendse vertelde een verhaal over Joodse kinderen die op school deze berg moesten beklimmen, maar ergens bovenin bang werden. Ze begonnen naar hun moeder te roepen en uiteindelijk zongen ze een lied over niet bang zijn en hebben ze de klim allemaal voltooid. Dit inspirerende verhaal zorgde er mede voor dat een aantal oudere die slecht ter been waren, ook opeens geen angst meer hadden en het pad ook wilde beklimmen. Snel ging het niet, maar ik heb toch wel echt respect voor Connie die met stok in de ene hand en met haar man aan haar andere een flink stuk die rotsen op is geklommen. 

Net toen ik me wel vermaakte op het pad en de ideale plek voor een boomhut had gevonden, werd ik toch een beetje zenuwachtig van een opmerking die iemand maakte. Ik mocht wel oppassen met die loslopende koeien en stieren in combinatie met het knalrode jurkje dat ik aanhad. Gelukkig werd al snel gezegd dat we terug naar de bus moesten. 

We hebben uiteindelijk zo’n 500 meter op het Jezus pad afgelegd. Ik had wel het hele ‘Jezus pad’ willen beklimmen, maar we hadden niet genoeg goed lopende mensen om de slecht ter been mensen op hun rug te nemen. Er was jammer genoeg ook te weinig tijd. 

Zoals Andreas zei en daar kon ik me ook wel in vinden: ‘het voelt een beetje als een kaartje kopen voor de Efteling en dan wachten bij de ingang tot die sluit’. 

Vanmiddag was het feest, want we hadden een stel bij ons reisgezelschap dat 30 jaar getrouwd waren(Bertina en Travis), maar nog nooit in een kerk, dus een tweede dienst wilde houden. Ze hadden geen beter land, weer, kerk en gezelschap (mede omdat oma en ik erbij waren natuurlijk) kunnen uitkiezen.   Maar serieus, ik heb niet overdreven die kerk uit Magdala was prachtig. Het altaar was in de vorm van een boot, op een trap van blauw, golvend marmer. Het blauwe marmer liep door de glazen muur erachter over in echt stromend water. De kerk was gebouwd met een mix van de originele zandstenen, modern glas en veel lichte kleuren. Vanuit alle ramen kon je uitkijken op het meer van Galilea. Mijn foto-skills zijn niet goed genoeg om deze prachtige kerk in zijn geheel vast te leggen, maar je krijgt een idee.

In de bijzalen van de kerk waren verschillende Bijbelverhalen in mozaïek op de muur gemaakt. Het lijkt een prachtige muurschildering, maar als je dichterbij komt, dan zie je dat de versiering bestaat uit allemaal kleine stukjes steen. Dat is een flink puzzeltje om de bejaarden zoet te houden.

In deze prachtige kerk hebben wij een gebedsdienst gehouden, waarbij belachelijk veel werd gejankt. Soms is het goed het er even uit te gooien. Het gezang was trouwens ook erg mooi, want de zaal was met een galmende akoestiek. 

Toen de rest van de groep de omringende ruïnes in de brandende zon gingen bekijken, hebben oma en ik een koffiepitstop gehouden. Ik was koffie halen voor oma, tante Gees en nog een aantal andere mensen die ons idee toch wel aangenaam vonden. Terwijl de dames rond de tafel mij lacherig aan het beschuldigen waren van het flirten met de barman, was ik me gek aan het regelen. 

De hele stoet wilde tegelijk koffie en ijs. Niemand had gepast geld bij zich dus de baristas werkten zich suf. Het wisselgeld moest uit het andere gebouwtje komen en er moesten zo’n 30 cappuccino's gemaakt worden, dus het tempo zat er niet in. Het ijs was aan het smelten, de koffie ging over de toonbank en de bekers werden omgestoten dankzij de rugtassen van onze niet zo oplettende groep. Ik probeerde de spullen op z’n plek te houden en te helpen met dweilen, maar toen ik na mijn stressvolle avontuur weer aan tafel kwam, werd ik beschuldigd van on-koosjer-gedrag met de barman, omdat het ‘verdacht’ lang duurde. Ik voel me erg ondergewaardeerd. 

Na de lunch lag ik in het gras in onze ‘voortuin’. Dit is verder geen spannend verhaal, maar wel erg relaxt en welverdiend. Dit was ook erg vermakelijk want de appgroep was aan het ontploffen over het gebruik van de juiste aftershave (voor Emilio) . Lang verhaal, maar om het kort te maken, de informatieve rede achter de appgroep is op dag 2 al totaal uit het oog verloren. 

Na het schaatsen kijken (*definitie: schaatsen kijken: slapen), heb ik nog meegedaan aan een extreem serieus potje Ligretto. De gespeelde spelletjes heb ik keihard verloren van Elsje en haar vingervlugheid. Aangezien ik het toepen in Thailand ook al verloor moet ik misschien maar accepteren dat ik niet zo goed in spelletjes ben. Ik ben ook niet zo goed in accepteren dat ik ergens niet goed in ben, dus dit is al heel wat. Morgen krijg ik waarschijnlijk een herkansing met Jatzee. 

Oma en ik zitten op dit moment naar de luchtshow in onze voortuin te kijken. We zijn vanuit onze schuifdeuren op ons grasveldje gaan zitten. Aan de ene kant hebben wij een gigantische bananen boom en wat bloemen en recht voor ons kijken wij uit over het meer van Galilea, de stad Migdal en de roze lucht van de avond schemer. Vuurwerk is er niks bij. 

De dag werd afgesloten met een mooi verhaal over de bouw van de appartementen waarin wij slapen. Het verhaal is door de eigenaresse Bijna zo mooi verteld, dat ik het zelf beter niet na kan vertellen. Goed om de verhalen van andere christenen te horen. Het zorgt er bij mij voor dat ik vanavond onder de indruk mag gaan slapen in dit wonderbaarlijke gebouw.