Jeruzalem

Toen vanochtend een gedeelte van de groep vroeg was opgestaan om de zon te zien opkomen boven de woestijn, draaide oma en ik ons nog even om.

We werden wakker gemaakt door de zon, de vogels en Wilma op een prachtige plek. Na een heerlijk ontbijtje en na een pittige ochtendgymnastiek van koffers sjouwen en een standje van Jakkov die mopperde omdat we te laat vertrokken, was ik ongeveer wakker. 

Als dat nog niet genoeg was, was het wel de buschauffeur die ons wakker maakten. Tot drie keer toe zijn we vanochtend met een noodgang gestopt voor een aantal bijzondere dieren die we in de woestijn tegenkwamen. Jakkov had gezegd dat de kans klein was een aantal dieren te zien zoals: de kwakkel en de trap, maar wij hadden toch het geluk. Misschien was het dan toch maar ment to be, dat we te laat waren vanochtend. 

Onze eerste stop was in: Bersheba. Hier kregen we het verhaal van Abraham te horen. We liepen door een simulatie van een sterrenhemel, door een van de woestijn en kregen een 3D film over het leven van Abraham te zien. Na een opbouw van een kwartier werd de film afgesloten met de woorden: ‘Ik nodig u uit in het beloofde land’. Het scherm ging voor nog meer dramatisch effect omhoog en we konden uitkijken naar de put van Abraham en een Boom die hij geplant zou hebben. Vol verbazing keken we naar het uitzicht en daar zat Ali te zonnen tussen de boom en de put in. Iedereen schoot in de lach.

We gingen naar de markt in Jeruzalem. Dit vond ik echt geweldig. Joodse, Arabieren, toeristen, alles liep door elkaar. We kregen echt te zien hoe de mensen in Jeruzalem leven, hun kleding, hun gewoontes, hun gekke spullen op de markt. Het was immens druk. Ik was verbaast over de hoeveelheid wapens die ik zag (dan heb ik het niet over het schattige spul, maar over uzi’s enzo). Oma heeft eindelijk bananen kunnen kopen en ik heb eindelijk een foto van een orthodoxe Jood gemaakt.

Vanavond mochten we kiezen. Mee naar de synagoge of naar de klaagmuur. Oma en ik kozen voor de klaagmuur. Voordat we daarheen gingen stopten we nog bij een punt langs de weg waar je over Bethlehem kon kijken. In de geboorte stad van Jezus konden wij helaas niet komen omdat dat Palestijnsgebied is.

Het was bijna Sabbat. De zon scheen al wat lager. We reden langs de poort van Damascus en kwamen bij de klaagmuur aan. We moesten door een vrouwen poort om door de beveiliging te komen. Daarna kwamen we op een groot plein aan. We stonden ons te verbazen over de verschillende keppeltjes, hoedjes en jurken die de mannen aan en op hadden. 

Fun facts:

- Die lange sliertjes bakkebaarden zijn vanwege een uitspraak in de bijbel bij Deuteronomium 11. 

- De hoed laat zien bij welke rabbi de groep Joden horen. Als een soort scouting petje. 

- Orthodoxe Joden kijken vrouwen vaak niet aan, erg gezellige boel als je daar loopt. 

Oma en ik mochten alleen aan de kant van de vrouwen bij de muur komen. Aan de linkerkant stonden allemaal vrouwen op stoelen en banken om naar het gedeelte van de mannen te kijken. Bij de muur waren veel vrouwen intens aan het bidden, huilen of lezen. Iedereen stopte briefjes met gebed in de scheuren van de muur. De kleding van de vrouwen was erg verschillend. Sommige vrouwen zagen er op ‘z’n zondags uit’, andere alsof ze 100 jaar achterliepen. 

Oma en ik vonden het allemaal maar een beetje raar dat mannen en vrouwen apart moesten. Vooral toen we over de scheiding heen keken en de mannen aan de andere kant allemaal zagen dansen, springen en zingen. Zelfs de soldaten met extreme wapens deden mee. Het leek een beetje alsof je toekeek naar een verjaardagsfeestje waarvoor je niet was uitgenodigd. Nog erger eigenlijk, een feestje mèt een springkussen. Ik heb alles vastgelegd. Misschien dat de vrouwen bij de muur voortaan ook maar een eigen feestje moeten bouwen. Zo’n groot feest dat de mannen met banken en stoelen over de scheidingswand naar de vrouwen komen kijken. 

De zon was al bijna onder, dat kon je horen aan het getoeter dat door de stad klinkt wanneer de sabbat bijna begint. Dit wat voor mij het teken dat ik geen foto’s meer mocht maken, dus onderstaand ziet u wat we noemen ‘uiterst illegaal beeldmateriaal’. We liepen met onze groep richting de Arabische wijk die aan het plein van de klaagmuur vast zat. 

De wijk waar we doorheen liepen was een schunnige buurt waar duidelijk geen rijke mensen woonden, erg apart aangezien het grenst aan een belangrijk trekpleister van Israël. We zijn koffie gaan drinken in een nog schunnigere koffietent, maar ik wilde eigenlijk nog even rondkijken. Dit werd mij alleen erg afgeraden aangezien ik als vrouw beter niet alleen door een Arabische wijk kon gaan lopen. Ik vond het nogal onzin. Ik heb vanuit de deurpost van het koffietentje even mensen zitten kijken. 

Het viel me op dat vooral de orthodoxe Joden straal doorlopen. Bijna geen voorbijganger keek me aan, terwijl ik hen toch wel echt duidelijk aanstaarde. Erg knap of verzorgd zijn ook de jonge orthodoxe joden ook niet. Misschien maar beter dat ze doorlopen. 

Jan Barendse vertelde mij over de duizende camera’s die in deze wijk en rondom het plein hangen. Big brother is watching you, of zoals hij zei: ‘Laat je een scheet, wordt het nog geregistreerd’.

Vanavond hebben oma en ik gegeten met Sheila en Emilio en heb ik even goed gekeken of Niemand het Jeruzalem syndroom had opgelopen. (Jeruzalem syndroom def.: Wanneer mensen in Jeruzalem zijn en zich zo verbonden met de plek voelen, dat ze het gevoel hebben dat ze een uitverkorenen zijn van een bepaald soort. Je kent hem wel, die zwerver uit Amersfoort die ervan overtuigd is dat het einde vandaag komt en dat hij zelf Jezus is. Dat gebeurd ook met de mensen die het Jeruzalem syndroom hebben, die denken dan dat ze Mozes, Jezus of Abraham zijn maar dan gereïncarneerd.) 

Ik zag wel een aantal en ik eerlijk gezegd ook, met het vermoeidheidssyndroom, dus voor nu zeg ik slaaplekker.